Een terugblik

Het ging allemaal zeer voorspoedig tot we de Belarusgrens gepasseerd waren en de controle van de papieren begon. De eerste vrachtwagen ging door de scan en Arie de Geus kreeg redelijk vlot toestemming te vertrekken. De bus gaf ook weinig problemen. Het zat geen zegel op maar hij moest wel door de scan. Maar ook daar geen problemen. Maar de tweede vrachtwagen was een ander verhaal. Op regel 16 van de laadlijst stond kitchenapperture/machine.  3 stuks 150 kg. En een code. Maar nu was de code voor een wasmachine werd ons gevraagd. En waren het nu 3 wasmachines of waren het 2 andere dingen.  En ja dat waren het. Zo bleek op de scan. Het waren koelkasten. Maar de papieren waren gemaakt door de douaneservice en nu gestempeld en betaald en doorgevoerd. En u begrijpt er hadden al wel 15 mensen nar gekeken en een stempel gezet en hun paraaf. En nu bleek dat we een probleem hadden. Want wij hadden nu gezegd 3 wasmachines te hebben gebracht en het was er 1. En we hadden niet gezegd dat we koelkasten hadden gebracht, maar dat hadden we wel gedaan. Dus? Tja. En dan? Ja. Euh. Ondertussen waren we enkele uren verder. De nacht schreed voort. Er werd over gesproken. En we wachten geduldig af? Hoe gaat het verder? Hetgeen ik nu bescgreef was bekend bij de douane. Maar... natuurlijk niet bij ons. Wij kregen allen te horen dat we naar loket 24 moesten om daar na een half uur wachten voor een loket waar een jongedame zat. Die af en toe door het rampje keek dat op slot zat. Maar verder ingespannen naar een beeldscherm keek. Als je even verder op proberde te zien waar ze naar keek zag je het groen van het windowsspel patience. Daarom bewoog ze zoveel met de muis. Na en half uur wilde ze Jan wel even te woord staan. Oh nee. U moet op loket 26 zijn. Daar werd driftig gewerkt. Even in de rij en... Nee, u  moet eerst een kopie maken bij loket 63. Ja ik kan het maken maar u moet eerst betalen bij de bank. Loket 2. Na het tekenen van een papier en het betalen van enkele euro's is de kopie gereed. Weer terug na 63. Daar een stempel op de kopie en een paraaf en dan weer naar loket 26. Ja ok. Euh, nu naar het andere gebouw en daar loket y. Door de regen en de kou op nar y. Ja. Maar heeft een stempel voor dit formulier. Nee we hebben gen stempel. Dan hier en hier en hier en hier naam van de stichting adres etc. Nou ja een kwartief schrijven later. En nu wer een kopie. Terug naar 60. Nee u hoeft gen kopie. Ja, maar daar zeggen ze van wel. Nee. Echt niet. Ja maar. Ik ga wel even mee. Ja maar we moeten ook nog naar 63. U moet beslist niet naar 60. Kom weer naar y. Iedreen lacht en praat. Wij verstaan er niets van. Maar ja...
Ondrtussen werd er naturlijk gesproken over onze half criminele daad. Die Hollanders wilde twee koelkasten binnenbrengen onder de code van een wasmachine. Zouden ze erbij vertellen dat we van die rare evangelischen zijn? Wie zal het zeggen. Hadden ze de opdracht humanitaire transporten tegen te werken?
Hoe het ook zei. Toen kwam het eruit. De vrachtwagen moet leeg. En dan? Dan kwamen al fie pakketjes tevoorschijn, waar we vorig jaar 24 uur voor in de rij hebben gestaan. En die ander rhalve ton met geestelijk voedsel, dat ook op geen laadlijst stond?
En dan... wat moeten we zeggen tegen de kinderen van de rehobothschool als alles in beslag wordt genomen? En wat vinden ze van al dat geestelijk voedsel.
De hemel wist raad. Wij wisten het niet. Jan stond nog maar altijd bij het loket. Van het een naar het ander.
O Heere, hoe moet dat nu?

Als ons geen hulp of uitkomst bleek,
Wanneer mijn geest in mij bezweek,
En overstelpt was door ellend',
Hebt Gij, o Heer', ons pad gekend.

Het grootste deel van de groep sliep. Na de vele uren wachten hadden ze hhn bed opgezocht. Maar...

Vergeefs van 's morgens vroeg geslaafd
Tot 's avonds, en het brood der smart
Gegeten, met een angstig hart;
Vergeefs den gansen dag gedraafd;
God geeft het, hoe een ander schraap',
Dien Hij bemint, als in den slaap.

En ook dat werd waar. Daar kwam Jan en Huib en Gerrit en de papieren. En nu? Johan moet een nieuwe laadlijst maken. Het ontladen stopte na 1 pallet. Oh ja: ik heb hetzelf uit Zijnen mond gehoord zongen we zondagavond tot slot. En nu.
Nee we zijn er nog niet, maar hij moet niet leeg de vrachtwagen. Het is 9 uur.
Dan wordt het nog half drie, maar we hebben geleerd te wachten. En we zijn erover. Daar is Valentina. Ze staat er ondertussen al een paar uur. Maar de papieren kunnen worden gemaakt.  Opnieuw douane. Maar die schrijven alleen maar. We eten in de bus. En na de reis naar Kobryn zijn we door de sneeuw in ons hotel gearriveerd. Het is half elf. Radiostilte. Vanwege de afwezigheid van internet en telfonie. Maar daar is wifi. En nu kan er even een bericht. Althans als niet iedreen gelijk aan zijn vrouw wil vertellen dat het goed gaat. Sommigen wachten tot de andere morgen. En nu? Staat alles in de loods bij Valentina. Missie voor en groot deel klaar.
En ? Ze is blij met de kinderbijbels die ze ziet en nu kan uitdelen aan kinderen die door jeugdxorg in de gaten worden gehouden omdat papa en mama aan de drank zijn of een liederlijk leven leiden. En heb je ook Bijbels voor daar en daar? Ja. Hoeveel wil je er hebben? Tot aan de einden der aarde. Heb ik het u niet gezegd?