De kerkdienst was gistermorgen om 11 uur. we ontbeten met krentenbrood. Huib keek sip. Zijn overn had de geest gegeven. En dus was er geen warm brood. Dat vond hij teleurstellend. Maar wij duiden het de kok natuurlijkniet euvel. Dagelijks komt er een heerlijke maaltijd op ons bord en daar brengen de technische problemen geen verandering in. Na het ontbijt dus naar de kerk. Ontmoetingen met bekenden en samen het Woord van God gehoord.
In de dienst waren er twee preken. De eerste door een van de broeders ging over de brief aan de romeinen en Pastor Jan hield een preek over Zondag 29 van de H. Catechismus. We lazen uit 1 Kor. 11.
Na de dienst keerden we terug naar het hotel. Daar ontmoetten we Gerrit, die vanwege rugklachten op bed was gebleven. De pijnstillers maakten dat hij weer was opgestaan en zich voorzichtig kon voortbewegen. Zo doet hij dat ook vandaag nog. Maar het is duidelijk dat het niet gemakkelijk gaat. Thuis maar bij de dokter langs.
Pastor Jan vertrok na aankomst met het openbaar vervoer naar de tweede kerkdienst. Drie maal een dienst uitzitten zonder dat je er iets van verstaat is een beetje te veel van het goede voor de groep. Dus ging ik dit maal alleen. Om even voor 3 uur was ik aanwezig en de dienst kon beginnen. Deze gemeente heeft een typisch gereformeerde liturgie. En omdat er 1 dienst per zondag is wordt er zowel de wet als de geloofsbelijdenis gelezen. Ik was de enige prediker in de dienst, de eigen Pastor, Andre Dilyuk deed de liturgie. Ook hier preekte ik over zondag 29. Na de dienst mocht ik de gemeente verblijdden met uw hulp. De verbouwing van de kerk kan voortgaan. In november gaat de werkgroep van Elburg langs voor een even verblijdend bezoek.
Na deze ontmoeting ging ik naar de kerk van onze vrienden in het centrum van de stad en Pjotr onze contactman in Minsk haalde de groep op en bracht ons samen voor de kerk.
In deze gemneente was het gisteren dankdag voor gewas en arbeid. Daarom werd me gevraagd of ik in dit kader ook een preek kon houden. Daarom pastte ik de preek over Psalm 123 desgevraagd aan. Er waren misschien wel 60 kinderen en 80 jongeren in de dienst. Totaal waren er ongeveer 400 mensen. Zoals gebruikelijk waren er drie preken tussen het zingen en bidden door. De jongeren hadden een groot aandeel in de kerk. Liederen, gedichten en ook een jongere die een preek hield. We zien het, horen het, maar verstaan er weinig van. Dus over de inhoud kan ik u niet veel vertellen. Als laatste werd ik gevraagd naar voren te komen en de gemeente het Evangelie te verkondigen. De pastor van de gemeente deelde nog zijn ervaring over Katwijk met de gemeente. De vuurbaak had hem getroffen en hij wenste ons toe dat de gemeente als een vuurbaak mag zijn in de wereld. Lichtverspreiders. Ik oreekte over Psalm 123 en nam als richtpunt in de prediking dat danken is dat we gericht zijn op God. Niet alleen op dankdag, maar al de dagen van ons leven. Dat we door de gaven de Gever ontdekken, belijden en loven. Dan zijn we gericht op de Zaligmaker, die het verlorene zoekt om het zalig te maken.
Na de dienst waren we uitgenodigd bij de familie Kirdun. Een gezin van Vader en moeder met 9 kinderen. Daar zijn er inmiddels 3 van getrouwd en de inmiddels grootouders geworden papa en mama van de familie hebben 7 kleinkinderen. Een van de dochters woont in de Oekraine. We werden in dit gezin ontvangen met een gedekte tafel en na korte tijd stond er een maaltijd op tafel. On half 11 was het tijd om naar het hotel te gaan. We hadden al heel wat liederen van Johannes de Heer gezongen samen, maar tot slot moest er nog een nederlands lied klinken. We zongen Psalm 42 vers 1 en daarna klonk het afscheidslied, dat bij het verlaten van alle gasten altijd klinkt. Een andere keer zal ik u de tekst wel eens laten zien.
Vanmorgen sliepen we een beetje uit en namen een ontbijtje in het hotel. Omeletten voor een ieder, brood en kaas en koffie of thee. Wat dacht u? Doe maar duur. Nou? 40 BYR. Oftewel nog geen 20 euro.
Nadat we Pjotr nog hebben ontmoet en dozen kleding hebben overgeheveld in zijn busje voor de diaconie van de gemeente in Minsk, vertrokken we. Nu zitten we in de bus onderweg naar Kobryn. Daar wacht Valentina met de koffie en wat erbij. Zie foto.
