Gisteren kwamen we als verwacht om half drie aan op de Boulevard.
We hebben samen de Heere gedankt en daarna moesten de chauffeurs nog aan de slag om de vrachtwagens en de aanhangers weer schoon en getankt terug te brengen. De tassen werden meegenomen en ieder ging met geliefden naar huis. Verwonderd waren we Huib weer aan te treffen bij de Oude kerk. Ik had natuurlijk eerder moeten schrijven over de terugkeer. maar een app-je van een trouwe meelezer herinnerde me er aan. Maar ja het is zo weer zondag en dan moet pastor Jan gewoon weer preken. En daar is voorbereiding voor nodig. Dus was het er nog bij ingeschoten.
Fijn dat u allemaal hebt meegelezen. Dat geeft de reiziger moed! Het was een indrukwekkende reis deze keer. We hopen dat we u door middel van dit blog hebben laten meekijken naar de situatie in Belarus. Over de gemeenten kan ik niet te veel schrijven. Veel gebeurd in stilte en de broeders en zusters willen dat graag zo houden. Of dat terecht is, is niet aan ons te beoordelen.
Wij zijn weer terug in het vrije westen. Zij blijven daar. En ook nu weer hoorde we het verhaal van een voorganger die bekeurd werd omdat hij het H. Avondmaal bediende en een dienst hield. Ook nu hoorde we dat een Orthodoxe kloostergemeenschap geen toestemming kreeg om hun kerkgebouw uit te breiden. Er is niet alleen de over-geregelde regelgeving waar een mens door de bomen het bos niet meer ziet, maar ook de overkill aan belastingen en leges voor alles wat je wilt doen. En niets lukt zonder onder de tafel te schuiven met roebels of cadeau's. En waar de Russische cultuur het gebruik van kleine blijken van erkenning en dankbaarheid kent, is dat hier uitgegroeid tot een bonus-cultuur. Overal moet er iets worden meegebracht. Zelfs om gebruik te maken van de kosteloze gezondheidszorg.
Scholen krijgen geld voor salarissen en verwarming. En soms voor een verbouwing. Maar daarnaast moet men d.m.v. het vervaardigen en verkopen van allerlei producten geld bijeenbrengen. over dat geld moet dan eerst weer belasting worden betaald en wat dan overblijft is bestemd om schoolmaterialen etc. te bekostigen. Een school met 150 leerlingen heeft 23 leraren in dienst 23 andere medewerkers. Men kent 11 leerjaren. Basisschool en Middenschool. En daaronder een kleuterschool vanaf 2 jaar. De 23 overige medewerkers zijn voor schoonmaak, tuinonderhoud, en verbouw van groenten op de grond die ook bij de school behoort. Hierdoor worden kunstmatig banen gecreëerd. Maar is de tijd van onderwijzend personeel ook voor een groot deel gevuld met regelen en andere werkzaamheden. Het is bijzonder te zien dat al het personeel zo betrokken is bij het welzijn van de leerlingen en alles geven om hen goed voor te bereiden op de toekomst.
Een ander voorval. We bezochten het tot een bejaardenhuis omgebouwde ziekenhuis in een plaatsje tegen de grens met Oekraïne. Daarvoor zijn we samen een paar uur bezig geweest een toestemming te krijgen. Een hele bos papieren ging er mee. We kwam bij de slagboom waar de directeur ons zou opwachten en onze tolk meenemen naar het dorpscentrum om daar het laatste papier op te halen en de benodigde stempels te krijgen. We reden zonder erg de slagboom voorbij, want hij stond open. De directeur reed even later voor ons uit en na afloop van ons bezoek moesten we wachten tot de militair, die zij post had verlaten, de papieren kwam ophalen. Anders zou Valentina na afloop toch nog problemen kunnen krijgen of hadden we misschien aan de grens nog een boete moeten betalen. Er is iemand in Belarus, die na dit soort verhalen tegen me zegt: кошмар. Nachtmerrie.
De mensen die we ontmoeten zijn over het algemeen aardige en vriendelijke mensen. Die wij ontmoeten ook vaak heel gastvrij. Even een kopje koffie is altijd een hele maaltijd. En we zien veel dankbare mensen die hard werken om de kinderen, gehandicapten, zieken en ouderen te helpen en te ondersteunen. Men doet het werk met zichtbare betrokkenheid en grote inzet. Dat is hartverwarmend.
En geeft hoop voor de toekomst. Onder alle moeilijke omstandigheden tracht men het hoofd omhoog te houden en te leven met de mogelijkheden die er zijn.
Zo is het ook met de betrokkenheid op de Heere God en Zijn dienst. Overal zijn kerken en veel mensen gaan met regelmaat naar een Gods huis. Ook al hebben we moeite met veel wat daar gezegd en gedaan wordt, toch gaat het Evangelie open en klinkt de Naam van de Heere. Dat geloof heeft zich ook bewezen een bron van troost en kracht in de moeilijke tijden van het verleden en bewijst zich in het heden. Daarom worden we geroepen ons werk voort te zetten, maar boven alles ook onze broeders en zusters op te dragen in het gebed. En ook te bidden dat de Heere de harten van de leiders van het volk bekeert en zij het welzijn van het volk op het oog krijgen.
We danken voor de vele hulp en vragen u ook voor de toekomst om voor het volk van Belarus te blijven bidden en ons te helpen hen te helpen.
Als de film van onze reis klaar is zullen we een keer een avond beleggen om die te vertonen.
We hebben samen de Heere gedankt en daarna moesten de chauffeurs nog aan de slag om de vrachtwagens en de aanhangers weer schoon en getankt terug te brengen. De tassen werden meegenomen en ieder ging met geliefden naar huis. Verwonderd waren we Huib weer aan te treffen bij de Oude kerk. Ik had natuurlijk eerder moeten schrijven over de terugkeer. maar een app-je van een trouwe meelezer herinnerde me er aan. Maar ja het is zo weer zondag en dan moet pastor Jan gewoon weer preken. En daar is voorbereiding voor nodig. Dus was het er nog bij ingeschoten.
Fijn dat u allemaal hebt meegelezen. Dat geeft de reiziger moed! Het was een indrukwekkende reis deze keer. We hopen dat we u door middel van dit blog hebben laten meekijken naar de situatie in Belarus. Over de gemeenten kan ik niet te veel schrijven. Veel gebeurd in stilte en de broeders en zusters willen dat graag zo houden. Of dat terecht is, is niet aan ons te beoordelen.
Wij zijn weer terug in het vrije westen. Zij blijven daar. En ook nu weer hoorde we het verhaal van een voorganger die bekeurd werd omdat hij het H. Avondmaal bediende en een dienst hield. Ook nu hoorde we dat een Orthodoxe kloostergemeenschap geen toestemming kreeg om hun kerkgebouw uit te breiden. Er is niet alleen de over-geregelde regelgeving waar een mens door de bomen het bos niet meer ziet, maar ook de overkill aan belastingen en leges voor alles wat je wilt doen. En niets lukt zonder onder de tafel te schuiven met roebels of cadeau's. En waar de Russische cultuur het gebruik van kleine blijken van erkenning en dankbaarheid kent, is dat hier uitgegroeid tot een bonus-cultuur. Overal moet er iets worden meegebracht. Zelfs om gebruik te maken van de kosteloze gezondheidszorg.
Scholen krijgen geld voor salarissen en verwarming. En soms voor een verbouwing. Maar daarnaast moet men d.m.v. het vervaardigen en verkopen van allerlei producten geld bijeenbrengen. over dat geld moet dan eerst weer belasting worden betaald en wat dan overblijft is bestemd om schoolmaterialen etc. te bekostigen. Een school met 150 leerlingen heeft 23 leraren in dienst 23 andere medewerkers. Men kent 11 leerjaren. Basisschool en Middenschool. En daaronder een kleuterschool vanaf 2 jaar. De 23 overige medewerkers zijn voor schoonmaak, tuinonderhoud, en verbouw van groenten op de grond die ook bij de school behoort. Hierdoor worden kunstmatig banen gecreëerd. Maar is de tijd van onderwijzend personeel ook voor een groot deel gevuld met regelen en andere werkzaamheden. Het is bijzonder te zien dat al het personeel zo betrokken is bij het welzijn van de leerlingen en alles geven om hen goed voor te bereiden op de toekomst.
Een ander voorval. We bezochten het tot een bejaardenhuis omgebouwde ziekenhuis in een plaatsje tegen de grens met Oekraïne. Daarvoor zijn we samen een paar uur bezig geweest een toestemming te krijgen. Een hele bos papieren ging er mee. We kwam bij de slagboom waar de directeur ons zou opwachten en onze tolk meenemen naar het dorpscentrum om daar het laatste papier op te halen en de benodigde stempels te krijgen. We reden zonder erg de slagboom voorbij, want hij stond open. De directeur reed even later voor ons uit en na afloop van ons bezoek moesten we wachten tot de militair, die zij post had verlaten, de papieren kwam ophalen. Anders zou Valentina na afloop toch nog problemen kunnen krijgen of hadden we misschien aan de grens nog een boete moeten betalen. Er is iemand in Belarus, die na dit soort verhalen tegen me zegt: кошмар. Nachtmerrie.
De mensen die we ontmoeten zijn over het algemeen aardige en vriendelijke mensen. Die wij ontmoeten ook vaak heel gastvrij. Even een kopje koffie is altijd een hele maaltijd. En we zien veel dankbare mensen die hard werken om de kinderen, gehandicapten, zieken en ouderen te helpen en te ondersteunen. Men doet het werk met zichtbare betrokkenheid en grote inzet. Dat is hartverwarmend.
En geeft hoop voor de toekomst. Onder alle moeilijke omstandigheden tracht men het hoofd omhoog te houden en te leven met de mogelijkheden die er zijn.
Zo is het ook met de betrokkenheid op de Heere God en Zijn dienst. Overal zijn kerken en veel mensen gaan met regelmaat naar een Gods huis. Ook al hebben we moeite met veel wat daar gezegd en gedaan wordt, toch gaat het Evangelie open en klinkt de Naam van de Heere. Dat geloof heeft zich ook bewezen een bron van troost en kracht in de moeilijke tijden van het verleden en bewijst zich in het heden. Daarom worden we geroepen ons werk voort te zetten, maar boven alles ook onze broeders en zusters op te dragen in het gebed. En ook te bidden dat de Heere de harten van de leiders van het volk bekeert en zij het welzijn van het volk op het oog krijgen.
We danken voor de vele hulp en vragen u ook voor de toekomst om voor het volk van Belarus te blijven bidden en ons te helpen hen te helpen.
Als de film van onze reis klaar is zullen we een keer een avond beleggen om die te vertonen.
10%
50%
10%