Gedichten

De zomeravondzang is een fenomeen in Katwijk aan Zee. Vandaag 18 juli mocht ik de avond verzorgen. Ik las er een aantal gedichten. Hieronder kunt u ze lezen.

Het thema van het uur was Stilte.

De stilte                                                                                             C. S. Adama van Scheltema

Min de stilte in uw wezen,

 Zoek de stilte die bezielt,

Zij die alle stilte vreezen

Hebben nooit hun hart gelezen,

 Hebben nooit geknield.

Draag uw kleinen levenszegen

 Naar het droomenlooze land,

Lijk de golve' heur oogst bewegen -

Tot zij zachtjes breken tegen

 Het doodstille strand.

Zie den boom de paden tooien

 Rondom zijnen stillen voet,

Laat uw ziel zich zoo ontplooien

En haar bloemen om zich strooien

 Uit een vroom gemoed.

Leer u aan de stilte laven:

 Waar het leven u geleidt -

Zij is uwe veil'ge haven,

Want zij is de groote gave

 Van de Eeuwigheid.

Sluit de stilte in uw gaarde,

 Wees in haar gelukkig kind:

Al wie ze aan haar schoot vergaarde -

 Alle zaligen op aarde

 Hebben haar bemind.

Stilte.                                    W. Barnard

Zolang er nog ergens iemand bestaat

met wie ik als mens kan spreken

vind ik ook wel de stilte

midden op de straat

een stilte die niemand kan breken.

Een kostbare stilte van zuiver glas

dat ik zelf

met mijn stem heb geslepen

als ik er niet was

had niemand die stilte begrepen.

Maar als Hij er niet was

en Zijn stem was er niet

dan was er van stilte geen sprake.

Alleen maar van zwijgen

zo hard als graniet

en dat kan je doodeenzaam maken.

Maar de stilte,

dit is een tweestemmig lied

waarin God en de mens elkaar raken.

Inge Lievaart

H. Bouma

Nicolaas Beets

DE MOERBEITOPPEN RUISCHTEN

  'De moerbeitoppen ruischten;'

          God ging voorbij;

    Neen, niet voorbij, hij toefde;

    Hij wist wat ik behoefde,

          En sprak tot mij;

    Sprak tot mij in de stille,

          De stille nacht;

    Gedachten, die mij kwelden,

    Vervolgden en onstelden,

          Verdreef hij zacht.

    Hij liet zijn vrede dalen

          Op ziel en zin;

    'k Voelde in zijn' vaderarmen

    Mij koestren en beschermen,

          En sluimerde in.

    De morgen, die mij wekte

          Begroette ik blij.

    Ik had zo zacht geslapen,

    En Gij, mijn Schild en Wapen,

          Waart nog nabij

Elia, een lied

Gij gaat voorbij. Een grote ademtocht,

alles wat vastomlijnd leek staat te beven –

In de emotie heb ik U gezocht,

Gij waart er niet. Niets dan mijn eigen leven.

En de ontreddering ging voor U uit,

het vuur als Uw heraut vooruitgezonden –

Ik bleef alleen in mijn eenzelvigheid,

tot niemand onzer komt Gij onomwonden.

En dan, als niets meer spreekt, alles blijft stom,

achter een sluier soms, uit een stil midden

is er een stem. Gij spreekt, maar andersom:

als ik niets hoor, als ik niets weet te bidden.

W. Barnard

Stilte                 W. de Mérode