Stille nacht.

En daar staan we dan. Op een parkeerplaats in Polen. Ze gingen allemaal liggen, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Als Huib en ik dan in het achter-onder kropen... Dan hadden we een praatje en deden we een poging om te slapen. Na een uur of wat draaien en tollen. Zei de een of de ander... Hé hoe is tie? Bakje? En dan gingen we een bakje koffie zoeken bij de benzinepomp. Hele nacht open. Of we werden nadat we een uur hadden geslapen wakker van de varkens in de wagen naast ons. Juist als we ons omdraaiden was de wachttijd van de chauffeur voorbij en daar ging de hele club. Hup naar Azerbeidjan of Kazachstan. Rijden met die banaan. Gelukkig dat Arie lekker slaapt. Die is eeen man van dertig gelukte jobs. Die kun je voor alles inzetten. Maar Huib is net als ik, een mens die niet makkelijk zomaar de slaap vat in een gangpad of een kermisbed. Wat hebben we samen door koude nachten geslopen. En toch.. Het was voor het gezamenlijke doel. Een nachtje waken is niets bij al die ellende daar in dat achterlijke land. Morgen slapen we in een hotelbed. Rare mensen? Ja. Zijn we. En toch dankbaar dat we het al die jaren mochten doen.  Aan alles komt een eind. Ook waar. Wordt nooit meer zoals toen. En toch gaat het verder. Samen geloven dat het een doel dient. Het heilig Evangelie. Dat moet de wereld in. Want God, onze Heere Jezus Christus is zo goed. We horen het Dirk Hoek bidden. We danken voor de jaren dat Jan Zwanenburg de centen beheerde en Klem van Rijn de punten en de komma's ons leerde. Koen Perdok zorgde dat alles in het lood stond. Samen was het een geweldig team. Ze droegen hun dominee en leiden hem in, en voort, en verder... Nee, ik ben niet nostalgisch, maar dankbaar. En wel allermeest voor de nachten met Huib. Samen weten.. De Heere heeft ons geroepen tot dit dwaze werk. Maak €1000 over en je ben weer helemaal vrij. Nee, die ander is Christus gezicht voor mij. Nu zit ik te kniezen. Maar ja Huib is er niet bij.